پرکننده ها پودرهای آلی بی اثر هستند که نقش اصلی آن ها کاهش هزینه ها است. مواد پرکننده برای کاهش هزینه ها و بهبود خواص به فرمولاسیون پلیمری اضافه می شوند. پرکننده ها می توانند جامد، مایع یا گازی باشند. آن ها فضا را اشغال می کنند و بدون اصلاح سایر مشخصات، رزین گران قیمت را با ترکیبات کم هزینه جایگزین می کنند. خصوصیاتی که یک پرکننده ارائه می دهد عمدتا توسط خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آن تعیین می شود.

رنگدانه ها ذرات آلی یا غیرآلی نامحلول هستند که به پلیمر اضافه می شوند تا رنگ خاصی به پلاستیک بدهند. رنگدانه هایی که ماهیت آلی دارند، به سختی پراکنده می شوند و تمایل به تشکیل آلگومرا (توده های ذرات رنگدانه) دارند. این ترکیبات می توانند باعث ایجاد لکه هایی در محصول نهایی شوند. از طرف دیگر، رنگدانه های غیرآلی مانند، اکسیدهای فلز، سولفیدها، کربن سیاه و … به راحتی در رزین پراکنده می شوند. در میان رنگدانه های غیرآلی، دی اکسید تیتانیوم بیش ترین استفاده را در صنعت پلاستیک دارد.
رنگدانه های PVC باید از نظر حرارت و نور پایدار باشند، قابلیت پراکندگی خوبی داشته و در فرمولاسیون سازگار باشند. هم چنین ممکن است لازم باشد مقررات خاصی را که شامل موارد مصرف نهایی است، به عنوان مثال تماس با غذا، اسباب بازی و … رعایت کنند. رنگدانه های غیر آلی رایج ترین نوع رنگدانه ها هستند.

مواد صنعتی موادی هستند که در فرآیندهای صنعتی برای ایجاد کالاها و مصنوعات به کار می روند.مواد ممکن است به روش های مختلفی طبقه بندی شوند: ماهیت مواد تشکیل دهنده، کاربرد و …

به طور کلی، آن ها به عنوان فلزات و غیر فلزات طبقه بندی می شوند. بیشتر فلزات در دمای اتاق جامد هستند و به صورت شبکه بلوری با اتم هایی که توسط پیوندهای فلزی قوی به هم چسبیده اند، وجود دارند. فلزات در مواد آهنی و غیر آهنی دسته بندی می شوند. بعدا می توان فلزات را به عنوان فلزات ساده یا آلیاژی طبقه بندی کرد. فلزات ساده به موادی گفته می شود که دارای ترکیب قابل توجهی از یک عنصر پایه هستند اما حاوی آثاری از عناصر دیگر به عنوان ناخالصی می باشند. فلزات آلیاژی موادی هستند که دارای یک یا چند عنصر پایه هستند اما حاوی مقادیر قابل توجهی از عناصر دیگر نیز می باشند که برای تاثیر بر خصوصیات خاص استفاده می شوند.

پلی وینیل کلراید (pvc) یک پلاستیک معمول کالا است و تولید آن پس از پلی اتیلن و پلی پروپیلن سومین محصول بزرگ است.
تا زمان کشف پایدار کننده های حرارتی، پی وی سی از نظر صنعتی یک پلیمر بسیار مفیدی نبوده است، زیرا بدون تخریب در دمای بالا نمی توان آن را برای محصولات مفید پردازش کرد. پیشرفت های کوانتومی در ماشین آلات قالب گیری اکستروژن و تزریق و طراحی قالب اکستروژن، همراه با پیشرفت های قابل توجه در پایدار کننده های حرارتی و تکنولوژی روان کاری، همگی به افزایش تولید و استفاده از PVC کمک کرده اند.

بنابراین از پایدار کننده های حرارتی به طور گسترده برای حفاظت از محصولات وینیل در تمام مراحل با بهبود مقاومت محصولات PVC در دمای بالا استفاده می شود.

اصلاح کننده های ضربه موادی هستند که دوام پلاستیک های قالب زده یا اکسترود شده را افزایش می دهند، به خصوص آن هایی که باید مانند هوای سرد به طور مداوم تحت نیروهای ضربه قرار بگیرند. آن ها در برابر محصولی که به آن اضافه شده اند، مقاومت می کنند. آن ها هم چنین سفتی محصول را ایجاد می کنند تا از پیچیدن یا افتادگی آن در هنگام استفاده روزمره جلوگیری شود. اصلاح کننده های ضربه هم چنین خواص مختلفی از جمله مقاومت نوری و کششی، قابلیت مقاومت در برابر هوا، قابلیت پردازش، اشتعال پذیری و تحریف گرما را برای محصول فراهم می کنند. اصلاح کننده های ضربه بسته به محصولی که به آن ها اضافه می شوند مانند کربنات کلسیم رسوبی برای PVC و … انواع مختلفی دارند. اصلاح کننده های ضربه ماهیت الاستومری دارند به همین دلیل می توانند انرژی ضربه را جذب یا آن را پراکنده کنند.

نرم کننده ها از مهم ترین مواد افزودنی مورد نیاز برای فرآوری مواد پلیمری به ویژه پلاستیک های پلی وینیل کلراید (PVC) هستند که بیش از 60 درصد از عملکرد کل مواد کمکی پلاستیک را تشکیل می دهد.

نرم کننده های سنتی فتالات بر پایه نفت بیش ترین کاربرد را در سطح جهانی دارند. عملکرد و مصرف نرم کننده های سنتی فتالات قسمت عمده ای از کل تولید و فروش نرم کننده را تشکیل می دهد. اما به دلیل تهدیدهای بالقوه برای سلامتی انسان و محیط زیست، به تدریج محدود می شوند.

نرم کننده ها متداول ترین مواد افزودنی مورد استفاده در صنایع پلاستیک هستند اما، انتخاب نرم کننده مناسب برای یک برنامه همیشه کاری دلهره آور بوده است.

بازیافت پی وی سی می ­تواند به روش­های مختلف انجام شود برخی از تولیدکنندگان پی وی سی برنامه­ های بازیافت وینیل دارند. هم ضایعات را به داخل محصولات خود بازیافت می­ کنند و هم مصالح ساختمانی پی وی سی پس از مصرف را برای کاهش بار در محل دفن زباله بازیابی می ­کنند. جایگزین دیگر برای دفن زباله، سوزاندن است اما سوزاندن PVC باعث ایجاد آلاینده­ های هوا مانند HCl و دیوکسین می­ شود. اگرچه PVC یک ترموپلاستیک است و بنابراین به طور بالقوه برای بازیافت مناسب است اما کل تثبیت کننده ­های اضافی، نرم کننده­ ها و هر ماده دیگری در طول ساخت آن، همگی در بازیافت مواد در پایان عمر آن نقش دارند.

بیشترین افزودنی ­های رایج، تثبیت کننده­ های حرارتی، مواد پرکننده، رنگدانه ­ها، گلایدرها و نرم کننده ­ها هستند. این ها عملکرد گرما، ظاهر محصول و در صورت نیاز انعطاف­ پذیری را بهبود می ­بخشند. PVC از نظر حرارتی به VCM تجزیه می­ شود. هنگامی که در معرض گرما قرار می­ گیرند، VCM اسیدکلریدریک خورنده و فسژن (CCl2O) یا (COCl2) آزاد می ­کند. پی وی سی بدون تثبیت کننده­ های حرارتی می­ تواند شکننده باشد.

پلی وینیل کلراید از جمله پلیمرهای شناخته شده و پرمصرف است. این پلاستیک پس از پلی اتیلن و پلی پروپیلن، سومین پلیمر مصرفی در جهان، شناخته شده است. به طور عمومی بیش از 50 درصد از PVC ساخته شده در ساختمان سازی استفاده می ­شود زیرا PVC ارزان قیمت بوده و مونتاژ آن راحت است. در سال های اخیر PVC در بسیاری از مناطق، جایگزین مصالح ساختمانی سنتی مانند چوب، بتن و خاک رس شده است.

پلی پروپیلن یکی از پرمصرف­ ترین و اساسی­ ترین پلیمرهای مورد استفاده در جهان و بزرگترین مصرف کننده پروپیلن می­ باشد. پلی پروپیلن از بسپارش پروپیلن در دما و فشار ملایم و در حضور کاتالیست زیگلر-ناتا انجام می­ شود. این ماده در سال 1954 کشف شد و به دلیل اینکه PP از کمترین چگالی در بین پلاستیک­ های کالایی برخوردار است خیلی سریع محبوبیت زیادی کسب کرد.