رایج ترین افزودنی های PVC ، تثبیت کننده های حرارتی، مواد پرکننده، رنگدانه ها، گلایدرها و نرم کننده ها هستند. این ها عملکرد گرما، ظاهر محصول و در صورت نیاز انعطاف پذیری را بهبود می بخشند. PVC از نظر حرارتی به VCM تجزیه می شود. هنگامی که در معرض گرما قرار می گیرند، VCM اسیدکلریدریک خورنده و فسژن (CCl2O) یا (COCl2) آزاد می کند. پی وی سی بدون تثبیت کننده های حرارتی می تواند شکننده باشد.
تثبیت کننده های معمول شامل فلزات سنگین مانند کادمیوم، سرب، قلع و روی هستند. فلزات سنگین سمی کادمیوم و سرب به تازگی از تثبیت کننده های پی وی سی خارج شده اند. مهلت حذف داوطلبانه تثبیت کننده سرب از پی وی سی در اتحادیه اروپا تا سال 2015 بود، قبل از آن در سال 2005، حذف داوطلبانه سرب در لوله های پی وی سی برای تامین آب و خروج داوطلبانه کادمیوم از سال 2001 بود.
تثبیت کننده های آلی جایگزین جدیدی هستند و عملکرد بهتری دارند و از نظر مقاومت در برابر حرارت و افزایش قابلیت بازیافت از تثبیت کننده های قدیمی بهتر عمل می کنند. متاسفانه این مواد جایگزین از نظر تاثیرشان بر سلامتی انسان آزمایش نشده اند.
مقدار مواد افزودنی مورد نیاز بستگی زیادی به محصول نهایی دارد. در UPVC مواد افزودنی در مجموع به کمتر از 10 درصد از نظر وزنی میرسد. با این حال در PPVC نرم کننده ها برای افزایش انعطاف پذیری و شفافیت اضافه میشوند. طیف وسیعی از مواد وجود دارند که به عنوان نرم کننده استفاده می شوند. از جمله فتالات، آلیفاتیک، اپوکسی، ترفتالات، تری ملیتیت ها، مواد پلیمری و فسفات ها.
با اینکه نرم کننده ها بخشی از زنجیره پلیمرهای تولید پلاستیک نیستند می توان آنها را به آرامی از این محصولات آزاد کرد. بزرگترین مصرف کننده تمام نرم کننده ها PPVC است که 80-90 درصد از مصرف کل جهان را به خود اختصاص می دهد.
فتالات یکی از نرم کننده های رایج است، که مواد شیمیایی معطر هستند که حاوی یک حلقه فنیل با دو گروه استات متصل و گسترش یافته می باشند.
از سال 2008، Echa هشت فتالات را در لیست مواد خود قرار داده است. فتالات ها در حجم نسبتا بالایی با بیش از 235000 تن در سال تولید می شوند و PPVC مصرف کننده اصلی آن ها است. فتالات زیر به عنوان موادی که باعث نگرانی زیاد می شوند ذکر شده اند:
(2-اتیل هگزیل) فتالات (DEHP) در سال 2008، بوتیل فتالات (DBP) در سال 2008، بنزیل بوتیل فتالات (BBP) در سال 2008، دی ایزوبوتیل فتالات (DIBP) در سال 2009، (2-متوکسی اتیل) فتالات در سال 2011، (n-pentyl-isopentyl) فتالات در سال 2012، (DIPP) diisoentylphthatalate در 2012، و (DPP) دی اتیل فتالات در سال 2013. از جمله دلایل نگرانی این مواد می توان به موارد زیر اشاره کرد:
سمیت آنها برای تولید مثل، از بین بردن قدرت باروری، آسیب رساندن به نوزادان و کودکان و همچنین برخی از آن ها به عنوان ماده ای خطرناک برای محیط زیست و آبزیان نام برده می شوند. اکثر این فتالات ها مایعات بی رنگ یا کمرنگی هستند که بوی کمی دارند یا هیچ بویی ندارند و مشاهده هرگونه قرار گرفتن در معرض فتالات عملا کار بسیار دشواری است به ویژه هنگامی که این مواد از محصولات پلاستیکی نهایی آزاد می شوند. بر اساس چنین ارزیابی هایی استفاده از فتالات در اسباب بازیهایی که ممکن است در دهان کودک قرار بگیرد از سال 1999 در اروپا و در سال 2015 توسط اتحادیه کمسیون اروپا ممنوع شد.
ما را در اینستاگرام دنبال کنید.
