به طور کلی سال 1912، سال کشف پلی وینیل کلراید یا PVC است. در این سال کلات (Klatte) گزارش روند تولید PVC را ارائه داد. با این حال تاریخچه PVC یک قرن قبل آغاز شده بود. در سال 1795 چهار هلندی، دیمن (Dieman)، تروتسویک (Trotswyck)، باند (Bondt)، و لاورورنبورگ (Laurverenburgh)، ماده ای را تهیه کردند که به نام آن ها (روغن شیمی دانان هلندی) نام گذاری شد. ماهیت این ماده موضوع بحث در شیمی شد. آیا این ماده یک ترکیب ساده از قسمت های مساوی کلر و اتان بود یا یک ترکیب پیچیده تر بود. چندین شیمیدان روی این موضوع کار کردند. در سال 1835 هنری (Henri V.Regnault) مشاهده کرد که می توان گازی تولید کرد که با یک شعله زرد با یک پوشش سبز بسوزد. در سال 1860 هافمن مشاهده کرد که وینیل برومید، مایعی بی رنگ به چینی سفید تبدیل می شود این روند برای او یک رمز و راز بود زیرا وی از کلمه مسخ استفاده کرد. در سال 1872، باومن (Baumann) جزییات بیشتری در مورد این نتایج ارائه داد. وی اولین کسی بود که پلی وینیل کلراید را ساخت. یک رسوب شیری سفید که با قرار دادن لوله های پرشده از وینیل کلراید در معرض نور خورشید ساخته شد. پلی وینیل کلراید از جمله پلیمرهای شناخته شده و پرمصرف است. این پلاستیک پس از پلی اتیلن و پلی پروپیلن، سومین پلیمر مصرفی در جهان، شناخته شده است. به طور عمومی بیش از 50 درصد از PVC ساخته شده در ساختمان سازی استفاده می شود زیرا PVC ارزان قیمت بوده و مونتاژ آن راحت است. در سال های اخیر PVC در بسیاری از مناطق، جایگزین مصالح ساختمانی سنتی مانند چوب، بتن و خاک رس شده است. علی رغم اینکه که PVC بر محیط طبیعی و سلامت انسان تاثیر منفی می گذارد، هنوز هم به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده از PVC بسیار زیاد است. به عنوان یک پلاستیک سخت از آن به عنوان سایدینگ وینیل، کارت های نوار مغناطیسی، پروفیل پنجره، لوله، لوله کشی و وسایل لوله کشی استفاده می شود. PVC به عنوان عایق سیم های برق نیز استفاده می شود.
پلی وینیل کلراید پلاستیک نشده (UPVC) در صنعت ساختمان سازی به عنوان ماده نگهدارنده کم به خصوص در انگلستان و ایلات متحده آمریکا استفاده می شود. جایی که به وینیل معروف است. همین ماده تقریبا به طور کامل جایگزین استفاده از چدن برای لوله کشی و زهکشی شده است که برای لوله های زائد، لوله های تخلیه، ناودان ها و لوله های پایین استفاده می شود.
